روحانی و سوراخ کابینه

 » من خودم به اندازه کافی سیاسی هستم و پاسخگوی مسائل سیاسی خواهم بود و دولت باید دولتی کارآمد باشد ». این جمله گوهر بار هاشمی رفسنجانی بود که در وصف کابینه خویش بیان کردند. دیدگاه صرف بر مبنای تکنو کراسی و دور نگه داشتن وزرا از تصمیمات سیاسی. روش توسعه به سبک هاشمی رفسنجانی که خود نام توسعه اقتصادی  بر روی آن نهاده بود چیزی نبود جز بلعیده شدن کشور به دست مشتی سردار سپاهی. نه توسعه اقتصادی فراهم شد و نه پیشرفت در علم و فرهنگ و آزادی بیان. حال کابینه دکتر حسن روحانی نیز با همین دیدگاه چیده شده است. کابینه ای که از نظر اجرایی قوی به نظر می رسد اما از نظر سیاسی و فرهنگی و امنیتی و قضایی به شدت مستضعف است. وزیر کشور که متولی سیاست داخلی است در اختیار دولت نیست. وزیر فرهنگ هم که اهل فرهنگ و هنر نیست و بضاعتی نیز در این زمینه ندارد. وزیر دادگستری که پور محمدی باشد تکلیف معلوم است و می ماند وزیر اطلاعات که آن هم به نظر نمی رسد اعتقادی به آزادی های مدنی داشته باشد. کابینه فاقد چهره و یا مدیر موثر در زمینه های یاد شده است. این همان راهی است که هاشمی رفت و راه کجی است. در مورد این تحصیل کرده رشته حقوق هم چنین خواهد بود راه پیشرفت در توسعه متوازن است و آن چیزی نیست جز توجه به جمیع جهات زندگی آدمی. ایران توسعه یافته نخواهد بود اگر مردمش آزادی بیان نداشته باشند. انسان توسعه یافته است که کشور توسعه یافته را می سازد. و من بعید می بینم با این بی توجهی که به فرهنگ و سیاست و امنیت می شود بتوان تنها با اتکا به تک پایه اقتصاد بار لنگ ایران را به سامان رساند.